Waarom ik geen citroenkip meer eet maar wel poulettekes

'Voor mij géén kip.'
Het begint met Fabian op een vrijdagavond in 2013.

Hij zag op YouTube The ethics of what we eat van filosoof Peter Singer. 'Ik kan er niet meer aan meedoen. Zóveel dierenleed?'

Mijn drie plustieners nemen diezelfde avond een besluit:

                ze worden vegetariër

'That's néver gonna last', zegt hun vader tegen mij.

Natuurlijk denkt hij als Iraniër meteen aan kebab, het allerlekkerste vleesgerecht ter wereld.

Geen chollo kebab bij grandma en grandad?
Geen tomatensoep met ballekes?
Geen gerookte zalm, geen préparé, geen citroenkip?
Geen steak met pepersaus op restaurant?
Geen sushi?

'No way they can stick to that,' zegt mijn lief.

Die eerste weken eten wíj vlees of vis, en ik voorzie voor hén iets anders

Maar dubbele potten, pannen, boodschappen en afwas zijn niks voor mij. En zo gebeurt het dat ik mijn befaamde spaghettisaus voor het eerst met veggie gehakt maak. Niemand protesteert. Het weekend daarop eten we veggie hamburgers. Niet echt lékker, maar wel met z'n allen.

Voor ik het doorheb, kook ik zonder vlees of vis

Al gauw óók als mijn pluskinderen níet bij ons zijn. Op restaurant halen hun vader en ik onze schade in. We bestellen verse zeetong, sushi, lam korma of wagyurund. We gaan naar de Boqueria in Barcelona en eten jamón serrano uit het vuistje. En we proberen álle tapasgerechten bij Bar Cañete.

© Bar Cañete Barcelona

Intussen experimenteren mijn pluskinderen met vegan, lactose- en glutenvrij. Alles mag.
Alles kan.

We kijken naar documentaires als Samsara, What the Health en recent ook naar Kiss the Ground en A life on our planet.

Het is 2020

Mijn pluskinderen zijn nog altijd vegetariër.

Hun kleine broers zijn intussen tieners én al drie jaar vegetariër. De jongste wil sinds kort ook geen vis meer. Net zoals zijn drie broers en zijn zus.

Ik eet geen vlees meer. Zelfs niet op restaurant. Het is meer dan een jaar geleden dat ik bij Cañete steak at. Het ligt op mijn maag. Ik verteer het niet meer. Lamskoteletjes bestel ik niet meer sinds ik échte lammetjes tegenkom tijdens mijn wandelingen door de velden.

Er komt nog wel eens kip op tafel

© Annick van Broeck

Zonder citroen. Gered van de legbatterij.

We kopen in de supermarkt lékkere veggie hamburgers

Zoals de Beyond burger. En lékkere fake spekjes, gehakt, poulettekes en braadworsten van De Vegetarische Slager. De keuze aan veggie gerechten op restaurant (en in het frietkot) is groter dan ooit. Het verschil met the real thing wordt steeds kleiner.

Thuis heb ik intussen een uitgebreide verzameling vegetarische recepten voor elke dag. Zónder vlees. Mét bonen of kikkererwten. Zoals het kurkumastoofpotje met wortel, paprika en linzen van Karola's Kitchen.

Vrienden die bij ons komen eten, beseffen niet eens dat het vegetarisch is

Mijn lief vervangt het vlees in traditionele Perzische gerechten door tofu en noten. Onze veggie فسنجان‎ (fesenjoon) is een hit op elke diner party. Alleen kebab blijft onvervangbaar. Daarvoor gaat hij socializen bij restaurant Caspian in Brussel.

We zijn dus niet perfect

Eén keer per maand kan ik niet weerstaan aan sashimi. Een pokébowl met zalm en tonijn is mijn favoriete lockdown takeaway. We doen nog altijd koemelk in onze koffie. Verder vervang ik melk zoveel mogelijk door soya- of haverdrinks. De baristaversies zijn zelfs heel oké voor chai latte én voor een occasionele proteïneshake.

Geen vlees eten is als feesten zonder kater

Je mist niks, het voelt goed én het is een bewuste keuze. Net zoals choco zonder palmolie, 100% natuurlijke beautyproducten en een hybride Mini.

We leren het van onze kinderen.
We doen het voor onze kinderen.

En voor de planeet.

Luca (13) leest mijn blog en zegt: 'Fake news. De enige reden waarom jij niet naar Cañete vliegt, is omdat het al sinds maart corona is. En die poulettekes? Je zei dat je ze vandáág ging maken, maar nope.'

Disclaimer: deze post bevat geen gesponsorde content of product placements