17/05/2022 - Blog
Over wolken en wat er nog voorbijkomt op een dinsdagmiddag in mei
'Nu doe ik het wéér.'
'Wat?' Mijn vriendin klinkt afwezig.
'Dingen uitstellen. Nadenken over een onderwerp voor mijn blog.'
'Mmm.'
'Morgen moet ie af zijn,' probeer ik. 'En ik weet niet eens waarover ik het wil hebben.'
'Oh jo-ho.'
'Jij een idee?', vraag ik. Maar ik weet al dat de kans op input even klein is als een zeldzame zwarte diamant krijgen voor je vijftigste verjaardag.
Mijn lief dan maar
'If they're brown, they can drown,' zegt mijn Iraniër terwijl hij in een volkorenboterham met een plakje Flandrien hapt.
Ik denk dat ik hem niet goed versta. 'Wát zeg je?'
'Schrijf over de vluchtelingen. Waarom iedereen de Oekraïners helpt en de Syriërs of de Afghanen het zélf mogen uitzoeken. Daar lees je nergens iets over.'
Oei. Gevaarlijk terrein. Zo meteen begint ie een monoloog van een half uur over het aangeboren racisme van de Europeanen. Terwijl ik vandaag meer in de mood ben voor een vaudeville dan voor drama.
'Iederéén heeft het daarover,' lieg ik.
Gelukkig wandelt Gucci net de keuken binnen. Ze dropt een pimpelmeesje op de mat, strekt zich uit en kijkt me met half dichtgeknepen ogen aan. Je zou bijna denken dat ze lacht.
'Eén kat gered. Tien vogels dood...,' zegt mijn lief.
Het vogellijkje ziet eruit als een speldenkussen. Ik verdwijn ermee naar buiten. Even uit de buurt blijven.
Mijn coach suggereert dat ik iets schrijf over mijn cursus voor junior copywriters
'Je bent er bijna,' zegt ze.
'Nog lang niet,' denk ik, terwijl ik voor de zevenenzestigste keer Humee Hum Brahm Hum meehum, mijn mantra voor inspiratie en authentieke communicatie.
Het concept ligt er. De inhoudstafel is klaar. Mag ook wel, na drie maanden. Nu nog pitchen. Maar hé, dat is voor volgende week.
Bon, nu weet ik nóg niet waarover dit blog gaat
'Over seks. Leest iedereen graag,' appt een collega. 'In De wereld van Sofie ging het over de vulva.' *smiley*
Toch maar niet. Wat is dat met die fascinatie voor vulva's? Ik las onlangs de column van Mulders in Knack. Hij schreef dat er in 2019 liefst 164.667 labiareducties zijn uitgevoerd in België. 'Ik zou me ook laten opereren als het er vanonder als een sjaaltje uitzag,' stond er.
Dáár vergat ik het helemaal over te hebben met mijn gyn
Vorige week ging ik voor het eerst sinds corona op controle. Zijn praktijk is in Antwerpen. Een ideaal excuus voor een vrije dag en een ommetje langs de antiekwinkels in de Hoogstraat, de tentoonstelling van Bertien Van Manen in het FOMU en een glas Malbec op de Vrijdagmarkt. Maar eerst de gyn dus.
Hij checkt mijn borsten, neemt een uitstrijkje en bekijkt mijn baarmoeder en eierstokken. Ik kijk mee op het scherm en zie koraalpoliepen en clownvisjes in de Rode Zee.
'Uw baarmoeder ziet er prima uit. Maar uw eierstokken zijn een mess. Drie cystes rechts, twee links.'
Ze lijken op puistjes. Zou uitknijpen een optie zijn? Ik vraag: 'Is dat erg?'
'Uw hormonen zijn fucked up,' antwoordt hij. 'Geen last van?'
Ik moet denken aan wat Jill Peeters zei in Touché:
'Ik kijk omhoog en ik zie wolken die er vroeger niet waren.'
Als ex-weervrouw wéét ze dat de juiste verhouding cruciaal is om de temperatuur op aarde in balans te houden. Met te veel CO2 in de atmosfeer wordt het straks véél te warm om leefbaar te zijn.
'Een tropische depressie evolueert in amper 74 uur tot een orkaan categorie 4,' zei Jill. 'En dan is de ravage niet te overzien.'
Met mijn hormonen is het ook zoiets.
De balans is zoek. En dan krijg je cumulonimbussen. Volgens mijn gyn is het op te lossen met de pil (voorlopig niet, dankjewel). Voor het klimaat is er helaas géén quick fix, besef ik.
Maar goed, ik ging het luchtig houden.
'Schrijf iets positiefs. Al die negatieve verhalen. We willen ook eens lachen.'
Dat zei Anne, toen ik 670 woorden geleden zuchtte dat ik geen onderwerp had.
© 2022 Felixthehumancat - Annick Van Broeck / Delen, good karma. Kopiëren zonder bronvermelding, bad karma (en een teek)
Disclaimer: deze post bevat geen gesponsorde content of product placements
20/06/2021 - Dialoog
Shoot
'Roze? Waarom roze?' Fleur kijkt door de lens. 'Ik dacht dat jij altijd zwart droeg.'
'Voor lingerie maak ik een uitzondering. Pink is hot,' zegt Pia.
'En gay,' knipoogt Fleur. 'La Fille d'O?'
'Wat anders?' zegt Pia.
'Draai eens naar rechts. Iets meer. Fantastisch.' Fleur drukt af. 'Roze doet mij aan bubblegum denken.' Ze gaat achter Pia staan. 'Bubblegum boobies.' Haar hand glijdt via Pia's décolleté onder haar topje. 'Toon eens?' Ze stopt haar duim onder het behabandje en trekt het omhoog.
Pia giechelt: 'Frank komt er zo aan.'
Fleur laat het bandje schieten.
'Ik wou het materiaal even checken. Haar hand verdwijnt weer onder Pia's topje. 'Lycra?'
'Yep.' Pia bloost. 'Je kunt er ook mee zwemmen.'
'Doe dat marcelleke eens uit.' Fleur richt haar Canon op de rug van Pia. 'Mooi, die multistraps.' De camera klikt. En klikt.
'Murielle is een topdesigner,' zegt Pia.
'En jij een topmodel. Over je linkerschouder kijken.' Fleur klikt met haar tong. 'Perfect.'
'Zijn we klaar?' vraagt Pia.
Fleur komt dicht bij haar staan. 'Jij?'
Disclaimer: deze post bevat geen gesponsorde content of product placements
© 2022 Felixthehumancat - Annick Van Broeck
Delen, good karma. Kopiëren zonder bronvermelding, bad karma (en een teek).
09/06/2021 - Dialoog
Groot bed
Luca duwt de deur open met zijn voet: 'Mam, ik heb live.'
Ik kus zijn lange haar. 'Ik kom je bed opmaken. Trek het eens van de muur?'
'Mám.' Hij gooit de zak popcorn op de rommel in de Ikeazetel en doet wat ik vraag.
'Da's beter.' Ik wring me tussen de muur en het stapelbed.
'Mam, ik heb live.'
Ik leg het hoeslaken op het bovenbed en til de matras op. 'En ík heb iets gevonden. 'Ik zwaai met een mapje. De matras ploft op de Lattoflex.
'Porno,' zegt hij.
'Je rapport. Stop het in je boekentas.'
Hij legt het in de Ikeazetel. Ik strijk het hoeslaken glad en pak een overtrek uit de kast.
'Niet die freaking dino's, ma.'
'Die zwarte dan?' Ik leg de Roommate-overtrek terug.
'Sgoe.'
Ik stop een hoek van het donsdeken in de overtrek.
'Zet dat stapelbed maar op 2dehands, mam.'
'En Alban dan?' Ik stop de tweede hoek in de overtrek.
'Alban blijft tóch niet meer slapen. Maar Lana Rhoades misschien wel. Luca lacht. 'Ik heb een groot bed nodig.' Hij doet zijn Axion ledlampjes aan. De kamer kleurt rood.
Ik schud het donsdeken tot de overtrek op z'n plaats zit. 'Had jij geen live?'
Disclaimer: deze post bevat geen gesponsorde content of product placements
© 2022 Felixthehumancat - Annick Van Broeck
Delen, good karma. Kopiëren zonder bronvermelding, bad karma (en een teek).
17/11/2020 - Blog
Waarom autorijden moeilijker is dan Rachmaninoff 3 - je zou van minder crashen
'Stop.'
'Híer?'
'Hier ja.'
Mijn ex klinkt geïrriteerd. We zijn onderweg van Antwerpen naar Hasselt. Het is zondagvoormiddag. Er is amper verkeer op de E313. Ik parkeer op de pechstrook. Hij stapt uit. Hij loopt rond onze lichtgrijze Colt. Hij opent mijn portier.
'Uitstappen. Ik rijd.'
Ik heb mijn rijbewijs víer dagen.
Mini One - 21 november 2006
'Ik neem ontslag,' zeg ik tegen mijn vriend.
Het reclamebureau waar ik junior copywriter ben, verhuist.
'Are you mad?'
Ik denk: elke dag over de ring naar Anderlecht? Dáár moet je gek voor zijn. Wat anderen doodgewoon vinden, is voor mij een struggle. Schakelen, filerijden, afstanden inschatten, anticiperen op andere weggebruikers.
In de auto voel ik me als David Helfgott die het pianoconcert No. 3 in D mineur van Rachmaninoff speelt.
Ik heb veel gemist de voorbije 25 jaar. Omdat ik niet durf rijden en omdat ik niet kan parkeren.
De legendarische reclamefeestjes in het Casino van Knokke. The Second Detail van William Forsythe door het Ballet de l'Opéra de Lyon in Charleroi. De 20-jarige reünie van Antwerpen 93, Culturele Hoofdstad van Europa: mijn ex-collega's kwamen uit Amsterdam, Toronto, Rome en Boedapest.
De vrachtwagen - voorjaar 1985
Mijn vader zit aan de eiken eettafel. Hij drukt de hoorn van de RTT-telefoon tegen zijn rechteroor. Hij krult de draad rond zijn wijsvinger. Ik kijk hoe hij zijn lippen op elkaar perst. Hij zegt niets. Hij huilt.
Zijn beste vriendin is vanmorgen verongelukt. Haar auto is in de gracht naast de steenweg beland. De vrachtwagen viel er bovenop. Mijn vader werd mee verpletterd.
De Toyota Carina II - 11 november 1993
Mijn vader werkt zijn rijtje tics af. Hij schraapt zijn keel. Hij trekt zijn das recht. Veel kans dat er al een Duvel koud staat voor straks. Na een paar pogingen krijg ik de metallicblauwe Toyota in achteruit. Ik laat de koppeling los. We rijden de oprit af.
Ons papa reikt naar het stuur en corrigeert mijn bewegingen. 'Anders zit ge met uw spiegel tegen de muur.'
Op straat trap ik het gaspedaal stevig in. De Toyota schíet vooruit.
'Miljáár.' Mijn vader vloekt.
Ik mis de eerste zijstraat rechts. En zo dus ook de witte Polo van madame Guiette. Ze kan nog nét stoppen.
Ik schakel, maar ik vergeet te ontkoppelen. De Toyota valt stil. De Golf achter ons claxonneert venijnig.
De Mini One - 3 september 2002
Voor onze deur op de Jetselaan staat een zwarte Mini One. Mijn droomauto. Het angstzweet breekt me uit. Ik heb al twee jaar niet meer gereden. Ik kijk mijn nieuw lief in paniek aan.
'Don't worry about it.' Hij lacht. Hij geeft me de sleutel. 'You drive.’
De Mini Countryman - 21 september 2020
Ik rijd de E40 op. Harmonicafile. Maar hé, no worries, ik rijd met een automatic.
In Groot-Bijgaarden glijden we als een colonne metaalslakken de Brusselse ring op. Ik sms Anne dat ik wat later aankom.
Ik neem de juiste afrit. Licht eufeurisch bereik ik Lier.
Nog 500 meter en ik ben er. Turn left. Turn right. Turn right.
Sh*t, da's een smal straatje.
Oh f*ck. Drie donkergroene voetgangerspaaltjes.
Ik moet achteruit. Er staat al een meneertje te kijken.
Niks aan de hand. De Mini heeft een achteruitrijcamera.
Biep biep biep.
Ik zit wel héél dicht bij die fietsen.
Bieeeeeeeeeeep.
Oei. Heb ik ze geraakt? Nét niet. Oef.
Met een knalrode kop rijd ik achteruit de steeg uit. Het meneertje staat nog altijd te kijken. Ik roep uit mijn raam alsof ik elke ochtend straatjes inrijd om ze dan weer achteruit uit te rijden: 'De parking aan de Gasthuisvest. Weet u hoe ik er geraak?'
Twee minuten later plug ik de Mini in de laadpaal. Ik stap triomfantelijk door het oude stadscentrum.
Nu Anne's huis nog vinden.
Disclaimer: deze post bevat geen gesponsorde content of product placements
© 2022 Felixthehumancat - Annick Van Broeck
Delen, good karma. Kopiëren zonder bronvermelding, bad karma (en een teek).
11/11/2020 - Blog
Waarom ik geen citroenkip meer eet maar wel poulettekes
'Voor mij géén kip.'
Het begint met Fabian op een vrijdagavond in 2013.
Hij zag op YouTube The ethics of what we eat van filosoof Peter Singer. 'Ik kan er niet meer aan meedoen. Zóveel dierenleed?'
Mijn drie plustieners nemen diezelfde avond een besluit:
ze worden vegetariër
'That's néver gonna last', zegt hun vader tegen mij.
Natuurlijk denkt hij als Iraniër meteen aan kebab, het allerlekkerste vleesgerecht ter wereld.
Geen chollo kebab bij grandma en grandad?
Geen tomatensoep met ballekes?
Geen gerookte zalm, geen préparé, geen citroenkip?
Geen steak met pepersaus op restaurant?
Geen sushi?
'No way they can stick to that,' zegt mijn lief.
Die eerste weken eten wíj vlees of vis, en ik voorzie voor hén iets anders
Maar dubbele potten, pannen, boodschappen en afwas zijn niks voor mij. En zo gebeurt het dat ik mijn befaamde spaghettisaus voor het eerst met veggie gehakt maak. Niemand protesteert. Het weekend daarop eten we veggie hamburgers. Niet echt lékker, maar wel met z'n allen.
Voor ik het doorheb, kook ik zonder vlees of vis
Al gauw óók als mijn pluskinderen níet bij ons zijn. Op restaurant halen hun vader en ik onze schade in. We bestellen verse zeetong, sushi, lam korma of wagyurund. We gaan naar de Boqueria in Barcelona en eten jamón serrano uit het vuistje. En we proberen álle tapasgerechten bij Bar Cañete.
© Bar Cañete Barcelona
Intussen experimenteren mijn pluskinderen met vegan, lactose- en glutenvrij. Alles mag.
Alles kan.
We kijken naar documentaires als Samsara, What the Health en recent ook naar Kiss the Ground en A life on our planet.
Het is 2020
Mijn pluskinderen zijn nog altijd vegetariër.
Hun kleine broers zijn intussen tieners én al drie jaar vegetariër. De jongste wil sinds kort ook geen vis meer. Net zoals zijn drie broers en zijn zus.
Ik eet geen vlees meer. Zelfs niet op restaurant. Het is meer dan een jaar geleden dat ik bij Cañete steak at. Het ligt op mijn maag. Ik verteer het niet meer. Lamskoteletjes bestel ik niet meer sinds ik échte lammetjes tegenkom tijdens mijn wandelingen door de velden.
Er komt nog wel eens kip op tafel
© Annick van Broeck
Zonder citroen. Gered van de legbatterij.
We kopen in de supermarkt lékkere veggie hamburgers
Zoals de Beyond burger. En lékkere fake spekjes, gehakt, poulettekes en braadworsten van De Vegetarische Slager. De keuze aan veggie gerechten op restaurant (en in het frietkot) is groter dan ooit. Het verschil met the real thing wordt steeds kleiner.
Thuis heb ik intussen een uitgebreide verzameling vegetarische recepten voor elke dag. Zónder vlees. Mét bonen of kikkererwten. Zoals het kurkumastoofpotje met wortel, paprika en linzen van Karola's Kitchen.
Vrienden die bij ons komen eten, beseffen niet eens dat het vegetarisch is
Mijn lief vervangt het vlees in traditionele Perzische gerechten door tofu en noten. Onze veggie فسنجان (fesenjoon) is een hit op elke diner party. Alleen kebab blijft onvervangbaar. Daarvoor gaat hij socializen bij restaurant Caspian in Brussel.
We zijn dus niet perfect
Eén keer per maand kan ik niet weerstaan aan sashimi. Een pokébowl met zalm en tonijn is mijn favoriete lockdown takeaway. We doen nog altijd koemelk in onze koffie. Verder vervang ik melk zoveel mogelijk door soya- of haverdrinks. De baristaversies zijn zelfs heel oké voor chai latte én voor een occasionele proteïneshake.
Geen vlees eten is als feesten zonder kater
Je mist niks, het voelt goed én het is een bewuste keuze. Net zoals choco zonder palmolie, 100% natuurlijke beautyproducten en een hybride Mini.
We leren het van onze kinderen.
We doen het voor onze kinderen.
En voor de planeet.
Luca (13) leest mijn blog en zegt: 'Fake news. De enige reden waarom jij niet naar Cañete vliegt, is omdat het al sinds maart corona is. En die poulettekes? Je zei dat je ze vandáág ging maken, maar nope.'
Disclaimer: deze post bevat geen gesponsorde content of product placements
© 2022 Felixthehumancat - Annick Van Broeck
Delen, good karma. Kopiëren zonder bronvermelding, bad karma (en een teek).
27/10/2020 - Blog
Waarom ik niet werk op vrijdag - ik val nog liever dood
'Wat denken jullie? vraagt onze yogateacher na een pittige flow. 'Nóg een reeks? Of is het tijd voor...'
'Savasanaaaa,' zucht Michel terwijl hij zich op zijn mat uitstrekt.
'Ik ben dood.'
Savasana is de laatste houding van de yogales: de eindontspanning.
Tien minuten op je rug onder een dekentje.
Gewoon zijn.
Dat is voor mij het ultieme vrijdaggevoel
Een vrijdag is géén werkdag. Daar heb ik een harde regel van gemaakt. Vraag me dus niet of ik tóch nog even naar dat scriptje wil kijken. En ook niet of die correctie uitzonderlijk vóór het weekend lukt want de klant gaat dan super content zijn. Ik doe het niet. Echt niet. Ik val nog liever dood. Oké, bij hoge uitzondering doe ik het wél. Maar dat merk je dan op de factuur.
Als freelancer maak ik lange dagen vol briefings, videocalls en deadlines. Het tempo ligt hoog, de verwachtingen ook. En da's helemaal oké. Zolang het maandag, dinsdag, woensdag of donderdag is. Maar níet op vrijdag.
Vrijdagochtend iets voor acht uur smijten de jongens zoals elke dag de deuren van mijn Mini veel te hard toe. Ze brommen iets dat vaag op 'Tot straks' lijkt en ze verdwijnen.
Ik zet de radio op Klara.
Ik rijd weg.
#TGIF
Om negen uur ben ik in de Steenpoelweg. Daar woont Inge. In een antracietkleurige vierkantshoeve die zo in VT Wonen kan. Veel licht, warme materialen, houten balken en originele kringloopvondsten. Inge heeft niet alleen een zalig huis, ze is ook een zalig mens. Ze is het soort vriendin dat vanalles organiseert.
Spaanse les bijvoorbeeld
Ze zorgt voor Nespresso en voor een leerkracht want 'met Duolingo leer je niet praten, en twee jaar naar de avondles willen we ook weer niet.' Ze hangt een zwart schoolbord in een gouden lijst aan de muur. Vorige week zijn we na een lange coronapauze weer gestart. Met ontsmette handen en anderhalve meter afstand. Maar hé, dat kan de pret niet drukken. Dat we alles wat we vóór corona leerden vergeten zijn, ook niet.
Na Spaans is er yoga
Op een dag in 2015 koopt Inge tien yogamatjes en tien dekentjes. Ze vindt een teacher - we zijn aan nummer drie - en ze nodigt haar vrienden uit. Vijf jaar later delen we veel méér dan savasana, zelfgebakken chocoladetaart-met-avocado en Pinot Grigio.
We zijn met een vaste groep van acht vrouwen en Michel. Hij valt op mannen, dat schept een band. Maar wie we zijn en wat we doen is onbelangrijk als we samen de zon groeten.
Als we uit savasana komen, hebben we het over de belangrijke dingen
Over de promotie op die rotan loungestoel bij Casa. Inge heeft er twee. Peet heeft er net een besteld. Brigitte checkt de webshop: 'Er zijn er nog drie'. Twee minuten later zijn ze uitverkocht.
Over mijn zoon. 'Zaterdagochtend stond zijn liefje een latte te maken in de keuken. In haar slipje. En hij is nog geen zestien,' zucht ik. Mijn vriendinnen lachen, ik lach maar mee.
© Annick Van Broeck
In de namiddag verdwijn ik een paar uur
Zonder haast loop ik door de velden. De schapen blaten. Zie ik dat goed? Yep. Een schaap op het pad. En nu? Ik kijk rond. Ik voel aan het hek. Niet op slot. Een tel later staat het schaap weer bij de kudde in de wei.
Telefoon
Het is Leen. Of ze me maandag twee uur extra kan inplannen. Ik heb mijn agenda niet bij. 'Tuurlijk. Geen probleem,' hoor ik mezelf zeggen. 'Ik regel het wel.' Avondwerk dus. Ik adem diep. De lucht ruikt naar herfst en maandag is nog ver.
Thuis zet ik me in mijn Mobutu-zetel
Ik lees in Knack de rubriek van bioloog Dirk Draulans. In de Atlantische Oceaan circuleren tien keer meer microplastics dan gedacht. Waarom gebruiken we onze militaire budgetten niet voor een betere leefomgeving? Ik zucht. We gaven net 891 miljoen euro uit aan zeven nieuwe legervliegtuigen. Ik leg Dirk weg.
In Knack Weekend valt mijn oog op de kop: 'Leopold II was een groot man.' Ik frons. 'Hij was ongeveer 1m90.' Ik grinnik. En ik zet de podcast over onze meest omstreden koning in mijn Spotify playlist. Mijn weekhoroscoop zegt:
'In deze periode laten Ratten duidelijk zien dat ze ambitieus zijn.'
Klopt. Van maandag tot donderdag.
Disclaimer: deze post bevat geen gesponsorde content of product placements
© 2022 Felixthehumancat - Annick Van Broeck
Delen, good karma. Kopiëren zonder bronvermelding, bad karma (en een teek).
